Klimaataanpak kan niet slagen zonder gedragsverandering en dan zijn we bij de rol van de mens.
Volgens enquête van het EIB is driekwart van de Nederlanders voorstanders van verregaande maatregelen. We hebben ons gedrag een beetje aangepast: De thermostaat lager, korter douchen, minder in de auto stappen, geen plastic zakjes meer in de supermarkt. Het zijn kleine veranderingen die in ons gedrag geen echt pijn doen en misschien ook wel het gevoel geven dat we al iets aan het probleem doen.
Wat zeggen de cijfers en getallen ons? Wat betekenen de cijfers? Is de situatie te complex of is het meer de waan van de dag die andere prioriteiten stelt of zijn er gewoon nog geen woorden voor die uitdrukking geven aan de situatie? Verzuring van de oceanen in PH waarden (veroorzaakt door opname van CO2), CO2 uitstoot in ppm (particles per million), opwarming van de aarde, het zijn woorden die onvoldoende urgentie aanduiden. Terwijl we het feitelijk hebben over begrippen die even zwaar zouden moeten zijn als brand en oorlog. Welke woorden hebben we nodig voor de klimaatverandering? Magnason noemt een woord als Ecocide, een misdaad tegen de natuur met even verstrekkende gevolgen als genocide. Ja, dat lijkt wel passend.
We missen met z’n allen een gevoel dat we kwetsbaar zijn. Tegelijkertijd wordt een discussie gevoerd of we wel angst moeten zaaien. Want angst zou verlammen, alhoewel als ik naar de Oekraïners kijk: die vechten en blijven vechten. Iedereen moet straks vechten in de zin van doen, in de zin van veranderen. Iedereen moet straks bedenken. Daar moeten we over praten. Iedereen moet straks doen. Daar moeten we het over hebben. De kracht van individuen om met nieuwe oplossingen te komen. Allemaal Bergmal, rotsgepraat in de positieve zin van het woord.
Wij moeten ook een front moeten maken om te staan waar het omgaat. En doen waar het omgaat.
Net als Han d’ Islande